اس پی دی فایل | سیستم همکاری در فروش فایل سپیده

بزرگان اهل تفسير در بيان اين خير كثير كه خداوند به پيامبرش عنايت فرموده است اقوال مختلفي را آورده اند. عالم بزرگوار شيعه مرحوم علامه طباطبايي (ره) در تفسير الميزان، خير كثير را بر اساس آيه آخر اين سوره معنا كرده است. «انّ شانئك هوالابتر؛ بدان كه دشمن تو قطعاً بريده نسل و بي عقب است»3 با توجه به آيه در مي يابيم كه دشمن رسول خدا، بدون نسل و تبار خواهد  بود در حاليكه خداوند به پيامبر خود، كوثر عنايت كرده است يعني حقيقتي كه تداوم بخش نسل رسول خدا تا روز قيامت است و اين حقيقت فاطمه (س) است كه خير كثير و فضل عظيم خداوند است. «و كان فضل الله عليك عظيما.»4

    حضرت امام صادق (ع) در روايتي پيرامون شخصيت حضرت زهرا (س) فرموده اند «هي الصدّيقة الكبري و علي معرفتها دارت القرون الاولي؛ او صديقه كبري است و قرون و اعصار بر محور معرفت و شناخت نسبت به او دائر است»5

صديق در كامل ترين معنايي كه براي آن ذكر شده است به كسي گفته مي‎شود كه خدا و رسول او و كتاب آسماني را تصديق كرده باشد. تصديق كردن در اين تعريف به معناي پذيرفتن و اطاعت كردن است. تصديق مي‎تواند فقط در مقام گفتار و با زبان انجام شود كسي كه در اين مرتبه از تصديق است، مسلمان شناسنامه اي نام مي‎گيرد. به اين معني كه فقط در اسم مسلمان است و در رسم با اين مكتب متعالي هيچ سنخيتي ندارد. تصديق مي‎تواند علاوه بر مقام گفتار، در مقام رفتار نيز صورت گيرد كه اين مرتبه، از مراتب عاليه دينداري است. آن كسي كه با اعتقاد قلبي و در مقام گفتار و رفتار خود، خدا و رسول و كتاب آسماني را بپذيرد و طاعت و عبادت او لِوَجه الله باشد صدّيق اكبر نام دارد كه مونث آن در ادبيات عرب، صديقه كبري خوانده مي‎شود. حضرت زهرا (س) از آن جهت صديقه كبري است كه با تمام وجود به طاعت و عبادت خدا پرداخت و از اين روي بود كه در مقابل يك انفاق او شانزده آيه نازل گرديد.6 اين فقط نشان از عظمت انفاق ندارد بلكه نشانة بارزتري از مقام و رتبت انفاق كننده را در بردارد كه به چه ميزان نزد خداوند عزيز است. در قسمت انتهاي روايت آمده است كه قرون و اعصار بر محور معرفت او جريان داشته و دارد. عالمان حديث قرون اولي را عهد انبياء دانسته اند و آن دوران زندگي تمامي پيامبران از عهد آدم (ع) تا حضرت خاتم (ص) است. آنچه از اين فراز روايت فهميده مي‎شود اين است كه معرفت و شناخت صديقه كبري ملاك و اساس بعثت هر يك از انبياء در عهد خود بوده است. بدين معني كه پيامبران از ميان عارفان به مقام حضرت صديقه انتخاب گرديده اند.

در روايت ديگري امام صادق (ع) به مفهوم فوق تصريح كرده و فرموده اند «و ما تكاملت النبوة لنبيّ حتّي اقرّوا بمعرفتها و فضلها؛ رسالت هيچ پيامبري كامل نشد تا آنكه به معرفت و فضيلت حضرت زهرا (س) اقرار كرد»7. اين شناخت مبنا و ملاك براي انتخاب انبيا در امر نبوت است.

فهم تمامي فضائل اهل بيت در ظرف معرفتي همه افراد نمي گنجد و درك مراتب عاليه اين مناقب، شامل خواص مي‎شود. اميرمؤمنان در نهج البلاغه ضمن تصريح براين مطلب مي‎فرمايند «اِنّ امرنا صعب مستصعب، لايحمله الّا عبد مؤمنٌ امتحن الله قلبه للايمان، و لايعي حديثنا الاّ صدور اَمينة و احلامٌ رزينة؛ معرفت و شناسايي امر ما كاري است بس دشوار كه جز بنده مؤمني كه خداوند قلبش را با ايمان آزموده آن را نپذيرد و احاديث و سخنان ما را جز سينه ها و حافظه هاي امانت پذير و عقلهاي سالم نگاه نخواهد داشت»8